Enxhi Krasniqi
ZJARRI DRITHERUES
Sot luftova me shumë emocione,
e bukurinë e mardhënjëve shpirtërore.
Pse ti luftojë këto bukuri?!...
Si ti luftoje ndjenjat në mua!!?..
"Bah!"...rrënkim cinik!..
Mbaj inat mbrenda e jashtë zemrës,
me një epshndjellës e lot tretës...
Isha në një ankth të agonishëm
t'i prek buzët e ngrohta me dorë të dridhur,
të vërshojë në krahët e tu,
të shijoj lagështin e ëmbël
dhe zjarrin drithërues që më kishte kaplu.
Të këndojmë këngë zemre rreth zjarrit
në vatrën e madhe prej guri
apo nën shëndritshmërin e një ylli
me aromën pas shiut të një pluhuri
ku shpirti i këndon lumturis
me këngën e nje fyelli.
GJEOLOGO SHKEMBIN TIM
E zënë ngushtë nga pezmi në krahror,
peth i gjuhës më është këputur
mendafshi që më mbështillte
rëndon metal
dhe në trup më është futur.
Ti petograf!..
Hyre në shkëmbin e buzëqeshjës me lot
gjeologoje në të bukurën mbrëndi,
diell, me rreze plot,
që ndërlidhë me melankoli.
Nuk ishe hapësirë apstrakte,
por një rreth bashkimi
i përbërë prej të veqanta cilësi
mbushur përplot melodi.
Melodi shpirti!..
Jetë që buzëqesh,
dhe hare plot,
edhe atëherë ,
kur i kam sytë me lot!...
Kur ndjesitë nuk zbutën nga rutina
Kur ndjesitë nuk zbutën nga rutina,
një degë me gjethe endet,
sjellë ndërmend pyllin,
ku shtëpija e msheft gjendet.
Kur ndjesitë nga rutina nuk zbuten,
një rreze,një shkendi,
një ylber litar që e mbërrijë,
të ringjitem me hapa të shpejtë e të mirë,
të zhduket e thella errësirë.
Kur ndjesitë nga rutina nuk zbuten,
kur motivi qëndron,
si një fluskë shumëngjyrshe që zhdukën,
si një ylber që të vërbon,
shkëlqimi i dobësohet, bijë
pastaj forcohet përnjeherë,
para se të zhdukët,
shpërthen një moment si kurr
ndonjëherë...
Kur ndjesitë nuk zbuten nga rutina,
një ironi melankolike hapët,
mbështjellë një drithmë,
një dhëmbje merr përsëri forcë
- ringjallet...
BISEDE ME HENEN
Ne kete mesnatë
me hënë të plotë
mundohem të fli
por është e kotë.
Për një çast hëna
hyri ne dhomën time
kam porosi- më tha:
flokun ta ledhatojë,
buzet te t`i puthë
e të mbulojë…
Më përshperit..,
më pëshpëriti diçka në vesh....
eshtë me rëndësi të mësosh
e lumtur të jetosh...
Mendoja se jam si çdo tjetër femër
por jo,jo ,nuk jam
jam ajo ...
që në zemrën tënde çëndron...
Une jam ajo...
që në krahet tu gjej mbështetje,
jam ajo...
e mbuluar me puthje plot etje...
Ti..hënë..
që e mba fytyrën time
puthjet,
ledhatimet,
mbuloje atë
ja dergo atij
nga ana ime...
I thuaj se jam zogu
që në dritare të tij çëndroi
mëngjeseve
me timbrin tim ta zgjoi...
I thuaj se jam
dallendyshja
mbi qatin e tij
me cicërimen melodi
aty,aty do rri...
Gjakftoftësija
Shikim dhe britmë të fuqishme,
thua se do më shkatrronte,
me nje gjakftoftësi prej ushtaraku,
dicka të mbinatyrshme kërkonte.
U bëra alegori e kushtrimit,
përgatitur për betejë,
pa hamendje të veprimit,
nga t ia filloj andej- këndej.
Fillimishtë përgjoja me sy ,
të vetmin organ hetimi psikologjik,
besë s po u zija syve të mi nevrik,
po as reagimit të tij
prej një ushtaraku ...por me frikë.
Mora një pamje të rënd ,
sa që flokët nga rrotullimi i ëmbël
ne formë diademi të trefishtë,
ngjajnë njëkohësishtë si një tufë pëllumbash,
si një buqetë zymbylash ,
por edhe si një lëmsh gjarpërinjesh...
Sot luftova me shumë emocione,
e bukurinë e mardhënjëve shpirtërore.
Pse ti luftojë këto bukuri?!...
Si ti luftoje ndjenjat në mua!!?..
"Bah!"...rrënkim cinik!..
Mbaj inat mbrenda e jashtë zemrës,
me një epshndjellës e lot tretës...
Isha në një ankth të agonishëm
t'i prek buzët e ngrohta me dorë të dridhur,
të vërshojë në krahët e tu,
të shijoj lagështin e ëmbël
dhe zjarrin drithërues që më kishte kaplu.
Të këndojmë këngë zemre rreth zjarrit
në vatrën e madhe prej guri
apo nën shëndritshmërin e një ylli
me aromën pas shiut të një pluhuri
ku shpirti i këndon lumturis
me këngën e nje fyelli.
GJEOLOGO SHKEMBIN TIM
E zënë ngushtë nga pezmi në krahror,
peth i gjuhës më është këputur
mendafshi që më mbështillte
rëndon metal
dhe në trup më është futur.
Ti petograf!..
Hyre në shkëmbin e buzëqeshjës me lot
gjeologoje në të bukurën mbrëndi,
diell, me rreze plot,
që ndërlidhë me melankoli.
Nuk ishe hapësirë apstrakte,
por një rreth bashkimi
i përbërë prej të veqanta cilësi
mbushur përplot melodi.
Melodi shpirti!..
Jetë që buzëqesh,
dhe hare plot,
edhe atëherë ,
kur i kam sytë me lot!...
Kur ndjesitë nuk zbutën nga rutina
Kur ndjesitë nuk zbutën nga rutina,
një degë me gjethe endet,
sjellë ndërmend pyllin,
ku shtëpija e msheft gjendet.
Kur ndjesitë nga rutina nuk zbuten,
një rreze,një shkendi,
një ylber litar që e mbërrijë,
të ringjitem me hapa të shpejtë e të mirë,
të zhduket e thella errësirë.
Kur ndjesitë nga rutina nuk zbuten,
kur motivi qëndron,
si një fluskë shumëngjyrshe që zhdukën,
si një ylber që të vërbon,
shkëlqimi i dobësohet, bijë
pastaj forcohet përnjeherë,
para se të zhdukët,
shpërthen një moment si kurr
ndonjëherë...
Kur ndjesitë nuk zbuten nga rutina,
një ironi melankolike hapët,
mbështjellë një drithmë,
një dhëmbje merr përsëri forcë
- ringjallet...
BISEDE ME HENEN
Ne kete mesnatë
me hënë të plotë
mundohem të fli
por është e kotë.
Për një çast hëna
hyri ne dhomën time
kam porosi- më tha:
flokun ta ledhatojë,
buzet te t`i puthë
e të mbulojë…
Më përshperit..,
më pëshpëriti diçka në vesh....
eshtë me rëndësi të mësosh
e lumtur të jetosh...
Mendoja se jam si çdo tjetër femër
por jo,jo ,nuk jam
jam ajo ...
që në zemrën tënde çëndron...
Une jam ajo...
që në krahet tu gjej mbështetje,
jam ajo...
e mbuluar me puthje plot etje...
Ti..hënë..
që e mba fytyrën time
puthjet,
ledhatimet,
mbuloje atë
ja dergo atij
nga ana ime...
I thuaj se jam zogu
që në dritare të tij çëndroi
mëngjeseve
me timbrin tim ta zgjoi...
I thuaj se jam
dallendyshja
mbi qatin e tij
me cicërimen melodi
aty,aty do rri...
Gjakftoftësija
Shikim dhe britmë të fuqishme,
thua se do më shkatrronte,
me nje gjakftoftësi prej ushtaraku,
dicka të mbinatyrshme kërkonte.
U bëra alegori e kushtrimit,
përgatitur për betejë,
pa hamendje të veprimit,
nga t ia filloj andej- këndej.
Fillimishtë përgjoja me sy ,
të vetmin organ hetimi psikologjik,
besë s po u zija syve të mi nevrik,
po as reagimit të tij
prej një ushtaraku ...por me frikë.
Mora një pamje të rënd ,
sa që flokët nga rrotullimi i ëmbël
ne formë diademi të trefishtë,
ngjajnë njëkohësishtë si një tufë pëllumbash,
si një buqetë zymbylash ,
por edhe si një lëmsh gjarpërinjesh...