GRIGOR JOVANI u linda në Jorgucat të Gjirokastrës më 1959. U rrita në Laç. Studiova Filologji. Pasi punova për dy vjet mësues letërsie në Mirditë dhe Krujë, deri sa u largova nga Shqipëria kam qenë gazetar profesionist. Prej vitit '91 jetoj familjarisht në Athinë, ku jam marrë me shtypin e emigracionit. Kam qenë në kohë të ndryshme kr/redaktor në gazetat "Zëri i emigrantit", "Rilindja XXI", "Tribuna", në revistën "Pelegrini" dhe drejtor i gazetës "Albanews". Aktualisht, shkruaj letërsi dhe botoj e drejtoj revistën letrare dhe artistike "Pegasi".
Teksa më çelej në fytyrë një buzëqeshje
Isha kaq i hutuar në takimin e përvitshëm
me detin,
sa harrova t’i fal
një buzëqeshje.
Isha arratisur prej vapës torturuese
të qytetit.
Dhe ndjeja tashmë në përqafimin tim
freskinë e pafund
të detit.
Teksa më çelej në fytyrë buzëqeshja,
kisha harruar se diku aty afër
bënte plazh edhe vdekja.
edhe vdekja.
Ajo
Nga të gjitha ato që kam njohur,
më e mençura,
më e bukura,
më kapriçozia,
më e përdala,
është ajo me të cilën fle akoma:
Fjala
Mania e vjetër e seleksionimit
Kur isha i ri,
seleksionoja pulla postare.
Mbyllja nëpër albume
vende të ndryshme,
njerëz të shquar,
zogj shtegtarë.
Tani seleksionoj veten time
nëpër shtegtimet verore.
E dënoj me burgim të përjetshëm,
në fotografitë që marr
me celular.
M’u kujtua dashuria e parë
Bën gjithmonë të njejtin gabim:
humb çelsin
në kthim.
Rilindja
Na detyruan të hapnim
një varr kolektiv,
na lidhën duart pas shpine,
sytë me shami
dhe na vranë
me kallazhnikovë.
Mes errësirës së varrit
kërkoj trupin tim,
të lind lirinë tënde,
Kosovë!
Deti udhëton nëpërmjet dallgëve
Sytë e mëdhenj të detit kanë trishtimin
e Marko Polos,
pas udhëtimeve:
panë shumë,
ndaj u bënë më të mençur...
Koha bën dallgë. Kur mbërrijnë brigjeve,
kurdisen si pllaka gramafoni.
Deti udhëton në kohë nëpërmjet
dallgëve. Vini veshin:
tërë historitë e botës
do dëgjoni!
Çdo dashuri ka këngën e saj
Çdo dashuri ka hymnin e vet,
që lind para saj,
për ta paralajmëruar,
por që vdes pa bujë,
si një borizan,
akoma beteja pa u mbaruar.
Çdo dashuri
lind me një zgjim trumbete,
që borizani e merr në varr,
me vete.
Peshkatari
“Plako!
Të fut varka ujë!
Lëre rrjetën!
Ç’pret?!”
“Edhe njëherë,
që bëre detin kos,
të hedh garuzhden
në det?”
Ndryshimi
Ky vend nuk lindi Perënditë
e veta. Lindi shqiponja.
Kanë huqet e njerëzve Zotat.
Para se të zbresin nga malet
shikojnë interesin...
Kurse shqiponjat nuk bëjnë dot
pa fluturimin. Duke fluturuar
vdesin.
Një përkufizim tjetër për vetminë
Vetmia është
të të marrë dikush në telefon
dhe nga ana tjetër të dëgjosh
zërin e njohur
të një dashurie të vjetër.
Të të thotë: “Më fal!
Të mora gabimisht!
Desha të merrja dikë tjetër.
Akuariumi
Deti fshiu dallgët nga tabloja
dhe pastroi me leshterikët
penelin.
Ashtu, i palëvizshëm,
të kujton akuariumin.
Pikat e shiut të beftë të pasdites,
trokasin mbi xham,
u prishin peshqve gjumin.
Dëmshpërblimet
Ata që ikin,
nuk pretendojnë
dëmshpërblime.
Të mos jenë,
të paktën,
me të humburit.
Duke dalë nga loja
në çastet e triumfit,
bëjnë pjesë ndër të fituarit.
Borxhet i paguajnë
ata që vazhdojnë:
të shpëtuarit.
Vjersha
Ma mori shpirtin,
kjo vjershë!
Kaq kohë, e lë
dhe e zë prapë
prej askundit!
Sot isha në formë.
Që të mbaronte,
duheshe vargu i fundit.
Vendroja
Bënim “zborr ushtarak” në shkollë
të mesme. Atëhere më harruan
në vendroje.
Ishte mesnatë. Brinjët e shkrira
në stërvitje.
Por dhe ku të shkoje,
po të doje?
Shava shokun e ndërrimit, në dyorëshin
e dytë. Luanin gjer në mesnatë
domino.
Pas dyorëshit të tretë, thashë të hidhja
armën. Nuk e bëra kurrë,
domosdo.
Dikush duhej të mbetej patjetër
në vendroje.
Shorti ra mbi mua,
është me fat...
Kështu rrodhën orët, ditët, muajt
edhe vitet. Shndërruar qeshë, pastaj,
në pllakat.
Erdhi një kohë, kur luanin rreth meje
fëmijët. Më gjuanin me topa bore,
si dordolec të sajuar.
Nuk do të flas për ato që kam hequr
dhe humbur. Nuk isha dhe i vetmi,
në vendroje harruar.
Veç më mbeti në mendje ai kalimtar,
që më gjeti. “Ç’bën aty?! - më tha. -
Nuk ka më zborr ushtarak!”
Më kish shpëtuar, ndërkohë, një pikëz
loti. “Dëfrej fëmijët, - i thashë. -
Do të rri edhe pak!”
Dhe po të doja, t’i harroja...
Si t’i harroja,
sytë e tu të zinj?
U shua zjarri, por mbeti hiri,
poshtë hirit, thëngjinj.
Nata
“Prit, motër, mos ia hap bajlozit portën,
sa të gjej shpatën!
Nuk është shenjë e mirë,
që vjen natën!
” Të nesërmen,
lajmëruan në bjeshë mandatën:
“Kanë vrarë Gjergj Elez Alinë!”
Askush nuk mbajti mend orën dhe datën,
veç natën!
Idhujt
Jam nga ai vend,
ku sillen çuditshëm
me idhujt.
Shpërfytyrohen kaq,
sa nuk njihen më.
Kthehen anonimë,
nga njerëz konkretë.
Aq sa bëmat e tyre,
na ngjan se i bëjmë vetë.
Kujtohem...
Sa herë më mburrin kritikët
dhe mendja
më rritet,
më vjen në mendje
shqiponja:
i rritet sqepi
dhe mbytet.