LEGJENDA E LIQENIT TË TIRANËS
Tregim
Një perde resh te plumbta kishin mbuluar Tiranën.Re të dëndura që ngjanin me një saç të hirtë.Vërtet nuk kishte temperaturë për të pjekur çfar ndodhej poshtë tij, por gjithçka e vishte me një kostum të argjëntë në gri, që e bënte të gjithë ambjentin të heshtur dhe të mermertë.
– Ikim, i tha të dashurës, nga liqeni sot duhet të jetë shumë bukur, ose me mirë të them, do jetë krejt ndryshe nga ditët e tjera pranverore.Natyra u ka veshur dhe pemëve dhe qiellit kostum të rrallë.
– Është melankoli, buzëqeshi ajo, pa ja prishur qejfin.
Mbi Universitetin shtetetor zbriti një re si një dorë,dhe u qarkua mbi çati, ngjante me një kapele të madhe si ato që studentët vënë kur marrin diplomat, por duke i veshtur dhe vetë godinës kostum të plumbte e të hirtë.
Të kapur për dore, që të dy me Shpirtmirën lnë mbrapa Institutin e Arteve dhe morëm rrugën në ngjitje mes pemëve.Kishin vite qe nuk ishin rikthyer në këtë zonë, për të mos thënë, që në ëe rinisë së hershme, kur nuk u zinin këmbët dhe, dhe sytë vënd.Gjithçka kishte ndërruar, pemët ishin rritur,dhe,rrugicat e ngushta të dikurshme ishin kthyer në rrugë të gjëra e tek tuk dukej ndonje sculpture, apo ambjent artistik i krijuar nga dora e njeriut.Rrugën deri lart në qafë e bënë të kapur për dore.Shpirtmira ishte veshur hollë, me flokët e krehura me kujdes, me supet e brishtë e të zbuluar, dhe me një fustan të hollë që i tregonte mesin e ngushtë, që zbriste e harkohej nga vithet, duke qëndruar mbi dy këmbë të bukura e të drejta.Ata ishin njohur tani von dhe vinin në këtë vënd për të firmosur një ndjenjë të bukur si ishte dashuria.Ai ishte paksa i thinjur, i kishte kaluar te 50-tat, ndërsa ajo mund të ishte rreth 10 vjet më e re, por e bukur si në rininë e saj dhe me një buzëqeshje që i buronte nga kraharori dhe bënte ti shkëlqenin sytë, dhe lëkura e mollzave ti dukej e purport si petalet e një trëndafili rozë nën rrezet e diellit në mëmgjes. Ai vinte nga larg, ndërsa ajo jetonte në Tiranë.Rridhte nga një familje e vjetër tranase, bebanë e kishte një pasanik fisnik në kohën e tij, ndërsa nënën një modeliste rrobash për kohën.Shpirtmira ishte rritur nën përkujdesjen e tyre, dhe ishte fëmije i vetëm.
Kur dolën në kodër, dëgjuan nga larg këngën e zogjve këngëtarë në kopshtin e madh Zoologjik.
– Gjithë jetën time që dal këtu, kurrë nuk e kam parë si sot liqenin, tha ajo dhe, hodhi sytë lart dhe larg ku dukeshin retë që putheshin me kodrat, e nën rrezet e një dielli të fjetur u jepnin reve një dritësim dhe një ngjyrim të pa kuptushëm, të pa deshifrushem.
Ti je rritur këtu, e mira ime, zotëria e shtërngojë për dore dhe e puthi në ballë. Ajo vendosi kokën për një çast në sup, si retë në qafën e malit dhe pastaj ngriti kokën.I ardhuri nga larg, lexojë vështrimin dhe gëzimin e saj njëkohësisht.Kalimtarët kthenin kokat dhe i shikonin me një ndjenje shoqërimi, të gjithë i mendonin të martuar, pasi mosha e tyre ishte mbi mesataren e jetesës, por ata në fakt ishin të sapo dashuruar.Shpirtmirësia kishte dy djem, njëri prej të cilëve në Universitet, ndërsa i ardhuri i kishte të rritur dhe të stabilizuar fëmijet jashtë atdheut.
Flladi përkundte një tufë bari që kishte hapur gjethet dhe luhatej me blerimin e tij sa nga njëra anë në tjetrën.Shpirtmira e pa dhe, nxori telefonin, u afrua, dhe beri një foto.I dashuri qeshi.
– Është shumë e brishtë, kërcell hollë si balerinë,tha Shpirtmira.I ardhuri hodhi sytë në belin e saj dhe qeshi.
– Pse qesh?
– Shikoj belin tënd, mirësia ime, edhe pse je në moshë të pjekur, hiret vajzërore ende flenë brënda teje.
– Të kanë pritur ty, qeshi Shpirtmira, ngriti me duart e vogla flokët e gjatë dhe i derdhi mbi supe.
Hidhte hapa të leht, sikur ruante të mos prishte qetësinë e pyllit.I ardhuri e shikonte nga mbrapa tek lekundej dhe, i dukej si notë muzikore që nën ritmin e drejtuesit hidhej sa në vijë, dhe sa në fushë të pentagramit.
– Eja, pse rri mbrapa?
– Të lexoj hapat dhe lëvizjet, i tha ai.Shpirtmira kthu kokën për të parë përpara dhe flokët e gjatë e të derdhur u kthyen me vrull duke lëshuar tinguj nëpër erë, si një orkester violinistike.Këmba e vogël, e bukur, dhe shumë harmonike, hidhej lehte sa në një anë në tjetren, duke bëre mesin me të bukur dhe supet më të hirshme.I ardhuri kishte qëndruar dhe po shikonte ecjen e saj elegante, të cilën shumë herë e kishte futur dhe në tregimet dhe poezitë e tij.Shpirtmira u kthye dhe e pa që kishte qëndruar, hapi krahët dhe i thirri, i miri im, eja, kapi me të dy duart flokët e gjatë, i ngriti lart dhe me pas i derdhi mbi supe si ujvarë.
Ata po e bënin këtë shetitje në këtë takim të parë nga liqeni për të firmosur dashurinë e tyre, mes liqenit të kaltër dhe gjelbërimit të dëndur rreth tij.I ardhuri u ngjit dhe i vuri të dyja duart rreth mesit të hollë si të kishte një unaze dhe e shterngojë fort,Shpirtmira i vuri duart në qafë dhe e puthi.Përtej liqenit një rreze dielli çau perden e plumbtë të rese dhe bëri dritë mbi fytyrën e bukur e vezake të saj.Mbi liqën fryu një fllad i lehtë dhe mori si me duar pak pikëza uji si vesë, e i ngriti lart, më pas ato ranë dhe prishën bukurinë e liqenit, që ishte si i mjaltëzuar.U afruan fare pranë ujit, dhe ashtu me duar të gërshetuara hodhën mbi ujë një tufe me petale trendafila, që Shpirtmira i mbante në dorë.Për një çast ndodhi ajo të nuk pritej, nga lart pikëzojë për një çast si lot një regëtimë shi, qielli u ça dhe u hap.Heshtje, vetëm drita e diellit ishte më e plotë dhe më e bukur.Petalet e trendafilit ende nuk kishin rënë mbi ujë, një frymë ere, i mbante mbi ujë dhe i shëtiste pa prekur në sipërfaqe, më pas i lëkundi lehtë sikur kërkonte ti siste si një sitë që sit miellin, dhe ranë mbi sipërfaqen e qetë të liqenit, ku pasqyrohej qielli me rrezet me ngjyra të penelizuara, dhe dy të dashuruarit që qëndronin buzë tij.
– Sa i bukur liqeni sot! I ardhuri mergimtar i tregojë Shpirtmirës pasqyrimin.
Shpirtmira hodhi edhe një tufë tjetër me petale trëndafili.Një rrymë e lehtë i përcillte për diku dhe i kthente përsëri të dy të dashuruarit.Një lojë e bukur kjo që të dy i bënte të ndiheshin mirë pranë këtij liqeni, dhe në krahët e njëri tjetrit.
Mergimtari futi dorën në xhep dhe nxori që andej dhuratën.
– Ta hap?
Shpirtmira kishte shtangur.I ardhuri kishte nxjerrë nga xhepi i xhaketës se tij një kuti jo fort të madhe, por të kadifenjtë dhe të veshur e të lidhur me një fjongo të florinjtë.
– Kjo është dhurata e lidhjes tonë, tha i ardhuri.Ta hap?
Shpirtmirës i kishte ikur goja, i kishte humbur vështrimi dhe zemra po i rrihte fort.Nga kopshti zoologjik u shtuan cicerimat dhe këngët e zogjve.Shpirtmira u përmënd:
-Hape, por nëse është zog dhe fluturon bëj kujdes, se cicërimen e tij e duam për gjithë jetën.
Mërgimtari vuri buzën në gaz:
– Jeta jonë duhet të jetë këngë, i tha ai dhe e puthi.Vijmë nga pole të vuajtura dhe nuk kërkojmë veçse pak lumturi.
Ai e hapi me kujdes, sikur kishte frikë se mos e vriste atë që kishte fshehur brënda.Në kohën që hapi kapakun, toka nën këmbë u drodh dhe liqeni fillojë të dallgëzojë fuqishëm.Uji erdhi deri te këmbët e tyre, ndërsa pemët u shkunden si xhindet, duke bërë zhurmë dhe duke krijuar erë.Të dashuruarit u trëmbën dhe e mbyllën kutinë.Kudo mbretërojë heshtja.Gjithçka u kthye si më parë.Ata panë njëri tjetrin në sy dhe u përqafuan.Kishin frikë të ndaheshin nga njëri tjetri.Ai nxori prapë kutinë dhe e hapi, dhe me duart të shtërnguara, nxori një zinxhir floriri dhe një çelës.Rreth u krijua një furtunë e fuqishme.
– Fute brënda dhe mbylle, tha Shpirtmira.
– Jooo, tha ai, le të fryjë, të gjëmojë, të hedhi shi e borë, nuk e kam marrë për të mbajtur në kuti, por për ty.Era u shtua, po rrëmbente fustanin e lirë të Shpirtmirës,Trikon e hollë që kishte mbi supe ja mori dhe ja hodhi mbi liqen.U ngrit një shatërvan i madh, e më pas e përpiu bluzën në thellësi.
– Ikim…ikim…unë jam e pa fat, unë jam e mallkuar, tha Shpirtmira dhe, u mbështet në supin e tij.Pemët lëkundeshin, ndërsa retë u ulën mbi liqen të ftohta dhe të plumbta.
Ai zgjati duart, i hodhi në qafë zinxhirin dhe çelsin e vogël të floririt.Si në përrallat e Aladinit, mbretërojë heshtje.Pemet nuk leviznin dhe liqeni nuk mërtte fryme, në kënd të tij doli nga uji një vajzë me flokë të lëshuara e te gjata.Ishte e xhveshur, flokët e mbulonin të tërën, uji i shkonte deri te pulpat e këmbëve.Uji që rrithe nga flokët e saj të gjatë e të bukur, krijonte një shushurimë që lëshonte një melodi dhe një ritëm të trishtë.
– Kush je ti, foli Shpirtmira?
– Unë jam ajo!
– Cila Ajo!?
Ajo që mbaj çelsin e dhimbjes, prandaj keni zgjedhur vënd të pa përshtatshem për dashurinë tuaj.Dikur kam qënë një vajzë e bukur, si ju sot, zonjë, dhe i dashuri im më dhurojë në këtë vënd një çelës dashurie.Një çelës që hapte portat e endërrave të mia, por që nuk i hapa kurrë.Këtu i mora puthjet e para, dhe premtimet, por dashurinë time ma vranë.
– Kush ta vrau?Mërgimtari po dridhej i tëri.
– Sistemi.Ai e pushkatoi dashurinë time, sepse vrau të dashurin tim, sepse kërkonte të fluturonte larg dhe lart, kërkonte të fluturonte në troje dhe liqenë të tjere me të bukur bashkë me mua.
– Dhe pastaj, Shpirtmirës i kishin rënë djersë të ftohta!
Pastaj, unë për të mbajtur peshën e çelsit, dhe të besës së dhënë erdha dhe u mbyta në këtë liqen, për të mbytur të gjitha dhimbjet e atyre që kërkojnë që dashuria e tyre të fluturojë e lirë si kënga e këtyre zogjve, që sistemi bëri një kopësht zoologjik që të mbyste me këngën e tyre dhimbjen time.Por dhe për të harruar sa më shpejt ngjarjen e atij shekulli që vrau dashuritë dhe të ardhmen e atyre që e donin dhe fluturonin për ta parë, për ta prekur dhe, për ta ndjrë atë.
– Çelsi jonë dhe besa jonë nuk mund të mbyten, thane ata njëzëri.Ne erdhëm këtu që të firmosim të ardhmen tonë, dhe këtë të ardhme do ta ndërtojmë atje ku duam, dhe ashtu si duam.Vajza me hiret e bukura, krehu flokët e gjatë me gishta, dhe me të dy duart i ngriti ato në ere bashkë me peshen e ujit duke i hedhur nga mbrapa, i lagu dy të dashuruarit me një margaritat rruzujsh perj vese të kristaltë.
– Të trashëgoheni, tha, të gëzoni dhe për dhjetra apo qindra dashuri që vdiqën pa fluturimet dhe gëzimet e tyre, por dhe pa cicerimat e shpirtrave të dala nga thellësia e shpirtit.Të gëzoni dhe dashurinë time qe ka 50 vjet që pret në këtë fund liqeni një fjalë, një shprsë dhe nje bese se, në të ardhmen dashuritë do jenë të lira dhe afat gjatë.
Vajza ktheu shpinën dhe humbi në thellësinë e liqenit, uji u bë i kaltër, ndërsa pemët krihnin flokët në pasqyrën e tij.Dy të dashuruarit u puthen shumë dhe mbetën ashtu të shtërnguar, si për të provuar se, dhe ata si natyra dhe dashuria e tyre ishin të lumtur.
Një perde resh te plumbta kishin mbuluar Tiranën.Re të dëndura që ngjanin me një saç të hirtë.Vërtet nuk kishte temperaturë për të pjekur çfar ndodhej poshtë tij, por gjithçka e vishte me një kostum të argjëntë në gri, që e bënte të gjithë ambjentin të heshtur dhe të mermertë.
– Ikim, i tha të dashurës, nga liqeni sot duhet të jetë shumë bukur, ose me mirë të them, do jetë krejt ndryshe nga ditët e tjera pranverore.Natyra u ka veshur dhe pemëve dhe qiellit kostum të rrallë.
– Është melankoli, buzëqeshi ajo, pa ja prishur qejfin.
Mbi Universitetin shtetetor zbriti një re si një dorë,dhe u qarkua mbi çati, ngjante me një kapele të madhe si ato që studentët vënë kur marrin diplomat, por duke i veshtur dhe vetë godinës kostum të plumbte e të hirtë.
Të kapur për dore, që të dy me Shpirtmirën lnë mbrapa Institutin e Arteve dhe morëm rrugën në ngjitje mes pemëve.Kishin vite qe nuk ishin rikthyer në këtë zonë, për të mos thënë, që në ëe rinisë së hershme, kur nuk u zinin këmbët dhe, dhe sytë vënd.Gjithçka kishte ndërruar, pemët ishin rritur,dhe,rrugicat e ngushta të dikurshme ishin kthyer në rrugë të gjëra e tek tuk dukej ndonje sculpture, apo ambjent artistik i krijuar nga dora e njeriut.Rrugën deri lart në qafë e bënë të kapur për dore.Shpirtmira ishte veshur hollë, me flokët e krehura me kujdes, me supet e brishtë e të zbuluar, dhe me një fustan të hollë që i tregonte mesin e ngushtë, që zbriste e harkohej nga vithet, duke qëndruar mbi dy këmbë të bukura e të drejta.Ata ishin njohur tani von dhe vinin në këtë vënd për të firmosur një ndjenjë të bukur si ishte dashuria.Ai ishte paksa i thinjur, i kishte kaluar te 50-tat, ndërsa ajo mund të ishte rreth 10 vjet më e re, por e bukur si në rininë e saj dhe me një buzëqeshje që i buronte nga kraharori dhe bënte ti shkëlqenin sytë, dhe lëkura e mollzave ti dukej e purport si petalet e një trëndafili rozë nën rrezet e diellit në mëmgjes. Ai vinte nga larg, ndërsa ajo jetonte në Tiranë.Rridhte nga një familje e vjetër tranase, bebanë e kishte një pasanik fisnik në kohën e tij, ndërsa nënën një modeliste rrobash për kohën.Shpirtmira ishte rritur nën përkujdesjen e tyre, dhe ishte fëmije i vetëm.
Kur dolën në kodër, dëgjuan nga larg këngën e zogjve këngëtarë në kopshtin e madh Zoologjik.
– Gjithë jetën time që dal këtu, kurrë nuk e kam parë si sot liqenin, tha ajo dhe, hodhi sytë lart dhe larg ku dukeshin retë që putheshin me kodrat, e nën rrezet e një dielli të fjetur u jepnin reve një dritësim dhe një ngjyrim të pa kuptushëm, të pa deshifrushem.
Ti je rritur këtu, e mira ime, zotëria e shtërngojë për dore dhe e puthi në ballë. Ajo vendosi kokën për një çast në sup, si retë në qafën e malit dhe pastaj ngriti kokën.I ardhuri nga larg, lexojë vështrimin dhe gëzimin e saj njëkohësisht.Kalimtarët kthenin kokat dhe i shikonin me një ndjenje shoqërimi, të gjithë i mendonin të martuar, pasi mosha e tyre ishte mbi mesataren e jetesës, por ata në fakt ishin të sapo dashuruar.Shpirtmirësia kishte dy djem, njëri prej të cilëve në Universitet, ndërsa i ardhuri i kishte të rritur dhe të stabilizuar fëmijet jashtë atdheut.
Flladi përkundte një tufë bari që kishte hapur gjethet dhe luhatej me blerimin e tij sa nga njëra anë në tjetrën.Shpirtmira e pa dhe, nxori telefonin, u afrua, dhe beri një foto.I dashuri qeshi.
– Është shumë e brishtë, kërcell hollë si balerinë,tha Shpirtmira.I ardhuri hodhi sytë në belin e saj dhe qeshi.
– Pse qesh?
– Shikoj belin tënd, mirësia ime, edhe pse je në moshë të pjekur, hiret vajzërore ende flenë brënda teje.
– Të kanë pritur ty, qeshi Shpirtmira, ngriti me duart e vogla flokët e gjatë dhe i derdhi mbi supe.
Hidhte hapa të leht, sikur ruante të mos prishte qetësinë e pyllit.I ardhuri e shikonte nga mbrapa tek lekundej dhe, i dukej si notë muzikore që nën ritmin e drejtuesit hidhej sa në vijë, dhe sa në fushë të pentagramit.
– Eja, pse rri mbrapa?
– Të lexoj hapat dhe lëvizjet, i tha ai.Shpirtmira kthu kokën për të parë përpara dhe flokët e gjatë e të derdhur u kthyen me vrull duke lëshuar tinguj nëpër erë, si një orkester violinistike.Këmba e vogël, e bukur, dhe shumë harmonike, hidhej lehte sa në një anë në tjetren, duke bëre mesin me të bukur dhe supet më të hirshme.I ardhuri kishte qëndruar dhe po shikonte ecjen e saj elegante, të cilën shumë herë e kishte futur dhe në tregimet dhe poezitë e tij.Shpirtmira u kthye dhe e pa që kishte qëndruar, hapi krahët dhe i thirri, i miri im, eja, kapi me të dy duart flokët e gjatë, i ngriti lart dhe me pas i derdhi mbi supe si ujvarë.
Ata po e bënin këtë shetitje në këtë takim të parë nga liqeni për të firmosur dashurinë e tyre, mes liqenit të kaltër dhe gjelbërimit të dëndur rreth tij.I ardhuri u ngjit dhe i vuri të dyja duart rreth mesit të hollë si të kishte një unaze dhe e shterngojë fort,Shpirtmira i vuri duart në qafë dhe e puthi.Përtej liqenit një rreze dielli çau perden e plumbtë të rese dhe bëri dritë mbi fytyrën e bukur e vezake të saj.Mbi liqën fryu një fllad i lehtë dhe mori si me duar pak pikëza uji si vesë, e i ngriti lart, më pas ato ranë dhe prishën bukurinë e liqenit, që ishte si i mjaltëzuar.U afruan fare pranë ujit, dhe ashtu me duar të gërshetuara hodhën mbi ujë një tufe me petale trendafila, që Shpirtmira i mbante në dorë.Për një çast ndodhi ajo të nuk pritej, nga lart pikëzojë për një çast si lot një regëtimë shi, qielli u ça dhe u hap.Heshtje, vetëm drita e diellit ishte më e plotë dhe më e bukur.Petalet e trendafilit ende nuk kishin rënë mbi ujë, një frymë ere, i mbante mbi ujë dhe i shëtiste pa prekur në sipërfaqe, më pas i lëkundi lehtë sikur kërkonte ti siste si një sitë që sit miellin, dhe ranë mbi sipërfaqen e qetë të liqenit, ku pasqyrohej qielli me rrezet me ngjyra të penelizuara, dhe dy të dashuruarit që qëndronin buzë tij.
– Sa i bukur liqeni sot! I ardhuri mergimtar i tregojë Shpirtmirës pasqyrimin.
Shpirtmira hodhi edhe një tufë tjetër me petale trëndafili.Një rrymë e lehtë i përcillte për diku dhe i kthente përsëri të dy të dashuruarit.Një lojë e bukur kjo që të dy i bënte të ndiheshin mirë pranë këtij liqeni, dhe në krahët e njëri tjetrit.
Mergimtari futi dorën në xhep dhe nxori që andej dhuratën.
– Ta hap?
Shpirtmira kishte shtangur.I ardhuri kishte nxjerrë nga xhepi i xhaketës se tij një kuti jo fort të madhe, por të kadifenjtë dhe të veshur e të lidhur me një fjongo të florinjtë.
– Kjo është dhurata e lidhjes tonë, tha i ardhuri.Ta hap?
Shpirtmirës i kishte ikur goja, i kishte humbur vështrimi dhe zemra po i rrihte fort.Nga kopshti zoologjik u shtuan cicerimat dhe këngët e zogjve.Shpirtmira u përmënd:
-Hape, por nëse është zog dhe fluturon bëj kujdes, se cicërimen e tij e duam për gjithë jetën.
Mërgimtari vuri buzën në gaz:
– Jeta jonë duhet të jetë këngë, i tha ai dhe e puthi.Vijmë nga pole të vuajtura dhe nuk kërkojmë veçse pak lumturi.
Ai e hapi me kujdes, sikur kishte frikë se mos e vriste atë që kishte fshehur brënda.Në kohën që hapi kapakun, toka nën këmbë u drodh dhe liqeni fillojë të dallgëzojë fuqishëm.Uji erdhi deri te këmbët e tyre, ndërsa pemët u shkunden si xhindet, duke bërë zhurmë dhe duke krijuar erë.Të dashuruarit u trëmbën dhe e mbyllën kutinë.Kudo mbretërojë heshtja.Gjithçka u kthye si më parë.Ata panë njëri tjetrin në sy dhe u përqafuan.Kishin frikë të ndaheshin nga njëri tjetri.Ai nxori prapë kutinë dhe e hapi, dhe me duart të shtërnguara, nxori një zinxhir floriri dhe një çelës.Rreth u krijua një furtunë e fuqishme.
– Fute brënda dhe mbylle, tha Shpirtmira.
– Jooo, tha ai, le të fryjë, të gjëmojë, të hedhi shi e borë, nuk e kam marrë për të mbajtur në kuti, por për ty.Era u shtua, po rrëmbente fustanin e lirë të Shpirtmirës,Trikon e hollë që kishte mbi supe ja mori dhe ja hodhi mbi liqen.U ngrit një shatërvan i madh, e më pas e përpiu bluzën në thellësi.
– Ikim…ikim…unë jam e pa fat, unë jam e mallkuar, tha Shpirtmira dhe, u mbështet në supin e tij.Pemët lëkundeshin, ndërsa retë u ulën mbi liqen të ftohta dhe të plumbta.
Ai zgjati duart, i hodhi në qafë zinxhirin dhe çelsin e vogël të floririt.Si në përrallat e Aladinit, mbretërojë heshtje.Pemet nuk leviznin dhe liqeni nuk mërtte fryme, në kënd të tij doli nga uji një vajzë me flokë të lëshuara e te gjata.Ishte e xhveshur, flokët e mbulonin të tërën, uji i shkonte deri te pulpat e këmbëve.Uji që rrithe nga flokët e saj të gjatë e të bukur, krijonte një shushurimë që lëshonte një melodi dhe një ritëm të trishtë.
– Kush je ti, foli Shpirtmira?
– Unë jam ajo!
– Cila Ajo!?
Ajo që mbaj çelsin e dhimbjes, prandaj keni zgjedhur vënd të pa përshtatshem për dashurinë tuaj.Dikur kam qënë një vajzë e bukur, si ju sot, zonjë, dhe i dashuri im më dhurojë në këtë vënd një çelës dashurie.Një çelës që hapte portat e endërrave të mia, por që nuk i hapa kurrë.Këtu i mora puthjet e para, dhe premtimet, por dashurinë time ma vranë.
– Kush ta vrau?Mërgimtari po dridhej i tëri.
– Sistemi.Ai e pushkatoi dashurinë time, sepse vrau të dashurin tim, sepse kërkonte të fluturonte larg dhe lart, kërkonte të fluturonte në troje dhe liqenë të tjere me të bukur bashkë me mua.
– Dhe pastaj, Shpirtmirës i kishin rënë djersë të ftohta!
Pastaj, unë për të mbajtur peshën e çelsit, dhe të besës së dhënë erdha dhe u mbyta në këtë liqen, për të mbytur të gjitha dhimbjet e atyre që kërkojnë që dashuria e tyre të fluturojë e lirë si kënga e këtyre zogjve, që sistemi bëri një kopësht zoologjik që të mbyste me këngën e tyre dhimbjen time.Por dhe për të harruar sa më shpejt ngjarjen e atij shekulli që vrau dashuritë dhe të ardhmen e atyre që e donin dhe fluturonin për ta parë, për ta prekur dhe, për ta ndjrë atë.
– Çelsi jonë dhe besa jonë nuk mund të mbyten, thane ata njëzëri.Ne erdhëm këtu që të firmosim të ardhmen tonë, dhe këtë të ardhme do ta ndërtojmë atje ku duam, dhe ashtu si duam.Vajza me hiret e bukura, krehu flokët e gjatë me gishta, dhe me të dy duart i ngriti ato në ere bashkë me peshen e ujit duke i hedhur nga mbrapa, i lagu dy të dashuruarit me një margaritat rruzujsh perj vese të kristaltë.
– Të trashëgoheni, tha, të gëzoni dhe për dhjetra apo qindra dashuri që vdiqën pa fluturimet dhe gëzimet e tyre, por dhe pa cicerimat e shpirtrave të dala nga thellësia e shpirtit.Të gëzoni dhe dashurinë time qe ka 50 vjet që pret në këtë fund liqeni një fjalë, një shprsë dhe nje bese se, në të ardhmen dashuritë do jenë të lira dhe afat gjatë.
Vajza ktheu shpinën dhe humbi në thellësinë e liqenit, uji u bë i kaltër, ndërsa pemët krihnin flokët në pasqyrën e tij.Dy të dashuruarit u puthen shumë dhe mbetën ashtu të shtërnguar, si për të provuar se, dhe ata si natyra dhe dashuria e tyre ishin të lumtur.